“शूप”, “शूप”, “शूप” ....

“और क्या ?”
“आरे आणि ठिक, सॉफ्टवेअर जीव मी लेका, एक विकऎन्ड ते नेक्स्ट”
“नाही रे तरीपण? वाचतोयस का काही?”
“पेपर, ब्लॉग्स, बाकी विशेष नाही.”
“फॉऊंटन हेड वाच खरं तर आतापर्यंत दहादा वाचलयं मी”
“हम्म्म्म्म, बघतो शनिवारी आणतो, क्रॉसवर्ड मधून”
“हो फॉऊंटन हेड, बाय आयन रॅंड, चल रे ठेवतो,स्क्रीन सेव्हर आला असेल एव्हाना, बॉस घिरट्या घालतोय आज”
“अछा, चल, बाय”
“हो, वाच पण”
“नक्की”
आयचा घो, ह्या आयन रॅंड च्या. पुस्तक आहे का डिक्शनरी ची जाहिरात? निरक्षर आहे कि काय मी अस्संदिवसभरात पाच एक वेळा वाटून गेलं. डोकं फुटायच्या आत पुस्तक गादिखाली घुसवून मी पळायला निघालो... आल्यावर आठवणही नको या टॉर्रचर ची, लई फिलॉसॉफिकल झालंय दिवसभरात, आता नो thoughts, जस्ट run आणि येऊन मग जेवून एक वेल डिझर्वड झोप, नो thoughts.

“शूप” “शूप” “शूप” (असं पळताना म्हणून बघा, प्रत्येक ढांगेला एकदा “शूप”, छान रिदम येतो),

कसलाही विचार करायचा नाही, असा विचार केल्या केल्या आपण काय विचार करतो? मुळात कसलाही विचार नकरणे पॉसिबल आहे का? म्हणजे काही नाही, नो विचार, ब्लॅंक एकदम.
ट्राय करतो. “शूप” “शूप” “शूप”.

वा जमतयं, जमतयं, कित्ती वेळापासून काहीच डिस्ट्रॅक्टींग विचार नाही फक्त “शूप” “शूप” “शूप”,

“शूप” “शूप” “शूप”.

आररे, आंबेवाला – आहेत घरी, पोचल्यावर हाणूयात दोन... नाही तीन.. बरं, ठिके, now concentrate. “शूप” “शूप” “शूप”

म्हैस – छान आहे “शूप” “शूप” “शूप”

पूर्वा – कसली एक-नंबर आहे, डायरेक्ट बघू नको, काकू आहेत शेजारी, जोरात पळून दाखवा
गेली का? गेली.. दमलोय, “शूप” “शूप” “शूप”

बसूयात ? नको आवाज आहे फार, आणिक थोडं पुढे जाऊन
चल च्याक च्याक...हैक हैक शूप शूप..

लग्न ! हा आवाज आहे तर .. कोणाचं आहे ?

गायकवाड वेड्स हगवणे.

आरे का पण ?
आता यापैकी पोराचं नाव गायकवाड असेल तर ठिक आहे, एक हगवणे(णी) तरी कमी होईल, नाहितर, हगवणे चहगवणे.
शूप ... शूप ...

ऑफिस मध्ये एकाचं आडनाव जी. ए. एन. डी. यू. आहे, दुस-या प्रोजेक्ट मधल्या एकाचं काय तर महाबूब, सुश्मितम्हणाला हे दोघं एका प्रोजेक्ट मध्ये आले तर काय धिंगाना होईल!

सुश्मित चाप माणूस आहे परवा काय तर अशीच वरातीत बस अडकली तर हा बाबा हात बाहेर काढून एकदमनाचायलाच लागला वरातीतल्यांबरोबर, “ओ, ओ, ईकडं ईकडं, वर बघा, हा..., ते जरा गुबू गुबू वाजतयं रिवाईंडघ्याना” वर अशी फर्माईश वगैरे. मला मजा आली पण एकूणच लाज आणली अगदी आख्ख्या बसला.

फारचं अवांतर झालं, काय? “शूप” “शूप” “शूप”

आज पुरे?

अजून थोडडं ..सु-याच्या घरापर्यंत जाऊन येऊ, त्याच्याकडून मेजरींग टेप परत घ्यायचा आहे

किस्साच आहे, तो, प्रोफेसर पोस्ट साठी अप्लाय करायच्या फॉर्म मध्ये, उंची, छाती (न फुगवता,फुगवून) असलेकॉलम होते म्हणे, कडी म्हणजे याने ते भरले, आणि तेही ईंच विचारले असताना खुशाल सेंटीमिटर मधले रिडिंग्जलिहून फॉर्म भरून आलाय. काल म्हणत होता, “खरं कळायला हवं होतं फॉर्मात काहितरी घोळ आहे ते, शिवाय त्याईंच सेंटीमिटरच्या घोळात आता अशा अचाट मापांमुळे चाचा चौधरींच्या साबू ने अप्लाय केलयं असलं काहीत्याफॉर्म घेणा-यांना वाटलं असणार”.

“मुग्धा, सु-या कुठायं?”

“येईल, खालीच गेलाय, आरे, टेप ठेवून गेलाय, कशाला रे घेतला होता?”

“अं?”

“आरे टेप कशाला आणला होता? मिल्कशेक फिरवू एक?”

“हो फिरव, आगं काही नाही एल आय सी ची पॉलिसी, त्याचा फॉर्म भरत होता” आता हिला काय सांगायचंतुझानवरा, काय भारी आहे ते.
मिल्कशेक झालं..
साबू काय आला नाही, मुग्धाला काय सांगितलं त्याचा एस एम एस सु-याला करून मी निघालो.

परत,
शूप..
शूप..
नव्या पिक्चरचं पोस्टर,

परवेजला मी खूप वर्षांपूर्वी ...
“पड्ड्या, सून तो”
“अपन पिक्चर निकालते है, स्टोरी सून”
“हा बता”
“अपन क्या दिखायेंगे कि, एण्ड मे हिरो हिरोईन, ऍक्चुअली मे भाई – बहन है ऎसा पता चलता है.”
“येडा हैं क्या, साले पब्लिक मारेगी”
“अछा? ओके फिर कुछ और, बताता हूं”
आता बघा या स्टोरीवर एक मराठी सिनेमा येतोय, पड्ड्याला कुटायला पाहिजे,
आयन रॅंड ला पण,
बट, फॉर नाऊ...
नो थॉट्स,
जस्ट run
शूप...
शूप..
शूप ....

-निखिल

उगाच रात्रीचा …दिवस ..वगैरे, करून…

खच्च बावळटपणा खरं तर. म्हणजे वाईट झोप आलीये पण उग्गीच स्क्रीन समोर, रोजचंच झालंय च्यायला. मध्ये तरूण ला विचारले की २० एम एल ब्रॅंडी चढेल का ? तर म्हणाला की “चढेल, if you act!” म्हणुन आज १००+ एम. एल. घेतोय बाकी घसा दुखत होता म्हणून सुरु केलेली, ग्लासात पाण्यापेक्षा ब्रॅंडी जास्त अस्सेपर्यंत पोचलोय. मलाखरच चढत नसावी, किंवा ऍज दे से … आय ऍम अ टॅंक… टॅंक.
लिहायला बसलोय खरं पण काही डोक्यात नाहीये, लेखाचे नाव काय द्यावे त्यापासून ..काय लिहू ..कशाबद्दलकोणाबद्दल लिहू.. चिडचिड…नुसती.. पण….. खाज, काहीतरी खरडून(च) झोपणार आहे…ह्म्म्म्म्म्म…..कामाबद्द्ललिहावे तर खूप दिवसांत कॉंक्रीट अस्से काही केले नाहीये. नुसता बसून येतो ऑफिस मधून. म्हंजे काम अगदीचनाहीसं नाही, देवाने डोकं अस्सं भन्नाट दिलंय की, लवकरं आटपतो. लोकांना उगीच ..”कित्ती डिप ऍप्रोच देतोय..” कसलं काय..हाईप ..कधी मधी आवडते आपल्याला पण म्हणा ..लोकांबद्दल लिहावे तर, नको, संदर्भ द्यावेलागतील..नाही दिले तर ..काही जणांना वाचून लागतील...नकोच ते.
आई घरात नसताना कसं कुठे चुरमूरे ..खा कुठे टोमॅटो मीठ लावून खा कि अगदीच ..कच्चे दाणे चावत बस..तस्संचाल्लंय आज माझं हावरटपणा खरं तरं मला झोपावसं वाटत नाही इतकं सोडून लिहायला काहीही कारण नाहीये .. शिवाय नेट आहे, दारू आहे आणि विनॅंप कानात गाणी ओततोय..
मेथॉडिकल वे ट्राय करूयात ..म्हणजे ते कसं दोघं भेटले की, आज हवामान भारी आहे..झाडं कित्ती हिरवी, तस्संकाही आईस ब्रेकींग जमतयं का सुरूवात करायला…

आज पाऊस पडला ..
नाही आईस ब्रेकींग नाही खरंच ! खरंच आज पाऊस पडला..
मला पाऊस आवडतो..
आपल्या बुटात पाणी भरले तरी .. छत्री नसलेल्या पोरींची पळापळ बघायला भारी वाटते..
मला पोरीही फार आवडतात…
अब्बे …
निबंध व्हायचा ना..अशाने ..

..मेथॉडीकल म्हणे
दारू पिऊन
कस्सं होणारं … भें..डी

हे नको..
बरं …मग?
वैताग ..

पिच्च्र्र बघुयात का ?
नको ..
फोन? कोनाला ? झोपली असेल ..शिवाय..आता काय..उरलयं.

च्यायला ..
काहीच कसं लिहित नाहिये मी..
कॉपिरायटर असतो तर वाईट लागली असती.

रेटुयात पावसावरंच,

पण खरंच पाऊस लयं वेड पडला..
इतका की मशीन वाली कॉफीपण ग्रॅंड वाटली.
पावसावर किती जणांनी काय काय लिहिलयं,
त्यामुळे आपण नको हात घालायला..
आय पॉड मध्ये “सरीवर सर” असायला हवे होते, बस मध्ये बसल्या बसल्या वाटून गेले.
आता टाकतो ..पुढच्या पावसांसाठी.
बाकी.
सिमेंटच्या रस्त्यांचे .. एक मला आवडत नाही, पाऊस पडल्यावर ते नवे होत नाहीत.
मला लोकांचेही एक कळत नाही पॅंट ओली असेल पावसाळ्यात तर तेव्हडा “बेनिफिट ऑफ डाऊट” का देत नाहित? फुकट हसणे.
पण बस आणी पाऊस हे कॉंबीनेशन जबरा.
तिसरीत ..कि चौथीत ..धो धो पावसात कुठ्ल्याश्या शनिवारी मी चुकिच्याच बसने कुठे तरी भरकटून फिरून शेवटीघरी पोचलो तर.. आईची पुजा झाली होती, डोकं पुसून मग आईने ..रव्याचा लाडू दिला होता. भन्नाट.
खेरीज पावसात मी गांडुळं पाळायचो.
बास पावसावर .. लिहिणार नव्हतो ना ? बास ..
सरीवर सर टाकलंय.. आय पॉड वर .. आता पाऊस पुराण बास.

घरी यायला दिड तास लागला.
काय ते मर्फिज लॉ ते ..आहेत ना त्यात आपली एक ऍडिशन..
आपल्याला लागली अस्सेल, कि ट्रॅफिक जाम होतो.
किंवा याचीच एक करोलरी ..म्हणा ..
ऑफिस मधून करून निघाला नसाल कि हमखास रस्त्याच्या कडेला “शंका”निरसन करणारं पब्लिक तुम्हालापाठमोरं वाकूल्या दाखवतं

बस मधलं सकाळी सुवासिक असलेलं पब्लिक, ब-यापैकी आंबलेलं असतं. मग कोणी झोपतात. कुणाच्यालग्नापूर्वीच्या गप्पा फोनवर.मी आपला गाणी ऐकत त्या सगळ्या गोतावळ्याला ओबसर्व करत बसतो. भन्नाटआहे पब्लिक, एकेकाच्या त-हा. आजकाल रिसेशन वर गप्पा मारनारे त्यात अधिक, बरीच माहिती मिळते. मात्रअशा गप्पा मारल्यामूळेच ..जगात काही काम न होता रिसेशन आले असेल असा आपला माझा एक अंदाज.
परवा गंमत झाली, वर ठेवलेली बॅग एकाच्या डोक्यात पडली,
तर काय रीऍक्षन अस्सेल?
सगळ्यांनी आपापल्या डोक्यावर बघून घेतले.

बरं ठिकायं, तरं यायला दिड तास लागला.
कोण गर्दी..
आता पूर्वीचे पुणे यावर लिहायला ऍंगल निर्माण झाला,

वा
मेथॉडीकल वर्क्स!

पण नको.
एव्हडंच..की
गाड्या वाढल्या की रस्ते हि वाढवतात.
रस्ते वाढले म्हणून मग गाड्या आणिक वाढतात..
अपेक्षांचं..आपल्या पळण्याचं हि असंच आहे का ?
दमणूक थांबवायला हवी

पाऊस, ट्रॅफिक, बस आणि काय?

आरे हो सकाळी बस साठी पळताना,

"हॅलो"
"हा, आओ ..सर्पंच हायंत का?"
"काय ?"
"सरपंचांना द्या ना राव"
"रॉंग नंबर.."
"आरं तिच्यायला ..."

माझी ऑफिसची बस चुकण्याची अनेक कारणे आहेत ..
हायवेवर दुरवर बस दिसली की स्टॉपकडे वेड्यासारखं पळताना आलेले अस्से फूक्कट फोन, इमर्जंसी मधलाऑपरेटर असल्यासारखा ते उचलणारा मी, कधी कॉलनीच्या कूत्र्याला हात लावताना झालेला टाईमपास, गेट मध्येठाण मांडून बसलेली गाय या सगळ्यातून ….अगदी फोटो फिनिश मध्ये का होईना मी ब-याचदा बस पकडतो. ड्रायव्हर आणि ओळखिच्या पब्लिकच्या डोळ्यात माझ्याविषयी चे कौतूक लपत नाही. यातले बरेचसे मी बसपकडेन की नाही यावर बेट लावत असावेत अशी मला दाट शंका आहे.

आरे आज काय माणसांविषयी लिहिणारचं नाही का?
बस काय, पाऊस काय …

बरं चला माणसांविषयी थोडं,
नको.. म्हणजे ..राग नाही पण,शिवाय फार छान लोक आहेत .. आजुबाजुला…
शिवाय कुणी काय ..अस्सं सबस्टॅंशियल छळलंही नाहिये ..
खेरीज सगळ्यांविषयी ..कुठं आपण लिहितो..किंवा विचार तरी..
Usually, एका वेळेस, किंवा, at any given point in time, आपण एकाचाच ..विचार करू शकतो, करतो.
बघा आठवून..
एनी वेज…
परत मेथॉडीकल,
जाउदेत …नकोच.

नाव राहलयं द्यायचं,
दिलं.

पण झोपता झोपता… आणिक थोडं …
माणसांविषयी…
नोप्स..
एका माणसाविषयी ..
एका वेळेस ..एकच,

TO YOU.

तू
हसरे मोठे डोळे ..
लगबग ..
केस बांधणे..
पर्सची कोंबाकॊंब..
मी …
समोर..उभा..
आजूबाजूला काय?
आठवत नाही ….

मी…
सांगणार आहे तूला काही
तू....
डोळ्यात पाणी ..
तूला हसवायला मग..
जोक्स..
गोष्टी
जिवाचा आटापिटा…
शेवटी….
हसलीस ..
हुश्श ..
छान..
गोड
चाबूक ..दिसतेस …
मी…
ही
खुश..
काय सांगणार होतो..
आठवतेय.
पण.
बघू..
नंतर कधी

मग,
नंतर कधीतरी ..
की
शेवटी?
तू….
ऑकवर्ड..
अनोळखी...बघणे..
ठरवून..
मी…
काय सांगणार होतो..तेव्हा.
आठवतेय?
हो.
पण
आता
हाऊ डज़ इट मॅटर?
बाय.

-निखिल.